паступова

Калі я думаю пра тое, каб аддаць сэрца Богу, гэта гучыць занадта проста, і часам мне здаецца, што мы можам зрабіць гэта прасцей, чым гэта таксама. Мы кажам: "Госпадзе, я аддаю табе сваё сэрца", і мы думаем, што гэта ўсё, што трэба.

«Потым зарэзаў цэласпаленьне; і сыны Аарона прынеслі яму кроў, і ён акрапіў ёю ахвярнік вакол. І прынеслі яму цэласпаленьне, кавалак за кавалкам, і галаву, і ён пусціў яе дымам на ахвярнік»(3. Мос 9,12-13-е).
Я хачу паказаць вам, што гэты верш з'яўляецца паралеллю пакаянню, якога Бог жадае і для нас.

Часам, калі мы гаворым Госпаду, вось маё сэрца, быццам мы кідаем яго перад ім. Не так гэта маецца на ўвазе. Калі мы робім гэта такім чынам, наша пакаянне вельмі размыта, і мы свядома не адварочваемся ад грэшнага ўчынку. Мы не проста кідаем кавалак мяса на грыль, інакш яно не смажылася б раўнамерна. Падобна і з нашымі грэшнымі сэрцамі, мы павінны дакладна бачыць, ад чаго адвярнуцца.

Яны давалі яму цэласпаленне па частках, уключаючы галаву, і ён спальваў кожную частку на алтары. Хачу засяродзіць увагу на тым, што два сыны Аарона патроху прадставілі яму прапанову. Яны не кінулі там цэлага звера, а паклалі пэўныя кавалкі на алтар.

Звярніце ўвагу, што два сыны Аарона паднеслі ахвяру свайму бацьку па частках. Забітую жывёлу не проста клалі цалкам на алтар. Мы павінны зрабіць тое ж самае з нашай ахвярай, з нашым сэрцам. Замест таго, каб казаць: «Госпадзе, вось маё сэрца», мы павінны пакласці перад Богам тое, што забруджвае нашы сэрцы. Госпадзе, я аддаю табе свае плёткі, я аддаю табе свае пажаданні ў маім сэрцы, я пакідаю табе свае сумненні. Калі мы пачынаем такім чынам аддаваць сваё сэрца Богу, Ён прымае гэта як ахвяру. Усё зло ў нашым жыцці тады ператворыцца ў попел на алтары, які развее вецер Духа.

Фрэйзер Мердок